Miesiąc: kwiecień 2021

Normalnie z tymi wpisami to jakaś klęska urodzaju, 😂
bo oto oddaję w wasze ręce kolejny rozdział.

Rozdział 2

Komnata wielkiego mistrza zakonu Dzieci Boga Jedynego była przestronna i bogato urządzona. Pod oknem stało ogromne łoże nakryte jedwabną narzutą widoczną zza lekko rozsuniętego baldachimu. Środek zajmowało masywne biurko z ciemnego drewna, a pod ścianami stał fotel i regały na księgi.
Wielki mistrz Faran siedział w fotelu i czytał. Lewym łokciem przyciskał do podłokietnika stertę podobnych kartek czerpanego papieru.
Odrzucił świstek na ziemię i wziął następny.
Czytanie donosów nie należało do jego obowiązków, lecz lubił to, zawsze mógł dowiedzieć się czegoś nader interesującego, tym razem jednak zawiódł się, bo nie znalazł nic, co mogłoby wzbudzić jego ciekawość. I tak oto dziś na przykład przeczytał, że niewolnica państwa Ashel znieważyła ich córkę, nazywając ją grubą i nadętą świnią. Doniósł na nią inny niewolnik, rzecz jasna. W innym napisano, że Złoto Krwista imieniem Kadea została przyłapana na oddawaniu czci Wielkiej Matce, bogini, której wyznawcami byli wszyscy ci popaprańcy. Nie było to nic nadzwyczajnego, ale wymagało ze strony zakonu interwencji.
Kult tego bóstwa został zakazany pięćdziesiąt lat temu, zakon stał na straży wiary w Boga Jedynego, a odstępców uważał za heretyków i apostatów.
Religia zakonu była jedyną, którą te psie pomioty mogły wyznawać, zaś rolą jego i współbraci było krzewienie jedynej wiary i nawracanie pogan, jeśli nie po dobroci to siłą, a siła odnosiła najlepsze efekty.
Na kontynent północny zwany również Ektaris zakon przybył z południa, które w większości zamieszkiwali ludzie. Owszem, było tam paru Złoto Krwistych, lecz znacznie mniej niż jego ludu.
Ówczesny wielki mistrz zapragnął poszerzyć terytorium państwowe zakonu, ale Południowcy nie zamierzali się poddać. Władcy południowych krain zawarli przymierze i obalili zakon Dzieci Boga Jedynego, a oni jak niepyszni musieli uciekać.
Poprzednik Farana nie uznał tego za porażkę, postanowił więc poprowadzić swoich braci i ich rodziny ku nieznanej północy. Słyszeli z legend i opowieści, że Ektaris to bogate miejsce, pełne magii i Złoto Krwistych, których należało upokorzyć, pokonać i nawrócić na jedyną słuszną wiarę. I tak rozpoczął się podbój, a zakon stał się zdobywcą i wygrał, całkowicie opanowując nowe ziemie.
Siana wśród ludzi zamieszkujących północ propaganda przyniosła zamierzony skutek i już wkrótce zbuntowali się przeciw swoim Złoto Krwistym władcom, co okazało się przydatne do umocnienia pozycji zakonu.
Wojna trwała pięć lat, aż Orsanga musieli się poddać, szczególnie wtedy, gdy zakonni magowie znaleźli sposób na ujarzmienie magrinów, tych diabłów wcielonych.
Te pięćdziesiąt lat było złotym wiekiem zakonu, a on, Faran Devalius zarządzał niegdysiejszym Północnym Imperium Ektaris.
Uniósł oczy ku niebu i odmówił krótką modlitwę dziękczynną do Boga Jedynego.
Rozchylił poznaczone bliznami od rękojeści miecza palce, a świstek wylądował na ziemi u jego stóp.
Drzwi komnaty otworzyły się cicho. Do środka wszedł niewolnik Złoto Krwisty. Upadł na kolana i dotknął czołem sadarskiego dywanu wyściełającego posadzkę.
– Panie, główny wywiadowca zakonu prosi o posłuchanie. –
Odezwał się mężczyzna, nie unosząc głowy z podłogi.
Powinien kazać go wychłostać za brak dyscypliny, odezwał się bez wyraźnego pozwolenia, a to było surowo zabronione.
Podszedł do skulonej na podłodze postaci i trącił czubkiem ciężkiego buta w bok głowy.
– Posprzątaj to. –
Rozkazał, wskazując ręką stertę donosów zalegających na ziemi.
– Możesz wstać, zezwalam. –
Dodał, nie widząc reakcji Złoto Krwistego.
Niewolnik zaczął zbierać kartki i upychać je w kieszeniach workowatej tuniki. Robił to na tyle niezgrabnie i wolno, że wielki mistrz poirytował się, ale powstrzymał gniew.
– Mówiłeś, że główny wywiadowca chce się ze mną spotkać, tak? –
Spytał od niechcenia, wkładając ciężki czarny płaszcz z ze złotą tarczą i okiem, symbolem godności wielkiego mistrza.
– Tak, mój panie. –
Odpowiedział tamten, upychając ostatni świstek do przepastnej kieszeni.
– Dobrze, zawołaj go do mnie, ale pospiesz się psi synu, bo każę cię wychłostać. –
Wysyczał przez zęby. Nie pozwolił niewolnikowi wstać, więc ten na czworakach wycofywał się do wyjścia. Niekiedy bawiło go znęcanie się nad dumnymi Orsanga, uwielbiał ich poniżać i pokazywać gdzie aktualnie znajduje się ich miejsce.
Wiedział jednak, że gdy tylko za sobą zamknie drzwi, wstanie. Oni zawsze tak robili. Był pewien, iż tylko udawali uległych, a w gruncie rzeczy okazywali się cwani, przebiegli i sprytni.
To zapewne wina ich złotej krwi, tak, w tym należało upatrywać przyczyny ich zepsucia.
Chwilę później do komnaty wszedł zaskakująco młody człowiek, nie mający nawet trzydziestu lat.
Miał na sobie przybrudzony płaszcz podróżny, a zakurzone buty zostawiały na dywanie ślady zaschniętego błota.
Wywiadowca skłonił głowę porośniętą rudą czupryną.
– Z czym przychodzisz Eligiusie? –
Od razu przystąpił do rzeczy wielki mistrz. Nie miał ochoty na rozwlekłe powitania i wymianę uprzejmości w stylu: jak się miewasz bracie, jak zdrowie, podróż i takie tam banały.
To było zarezerwowane dla pospólstwa i niskiej rangi zakonników, a jego te reguły nie obowiązywały.
– Wracam właśnie z komturii Sadarskiej. Komtur Dervan przekazał mi dość niepokojące wieści, choć w zasadzie można by nazwać je plotkami. –
Odparł dźwięcznym głosem młody zwiadowca.
– Jakie to wieści? –
Wielki mistrz uniósł brwi w zaciekawieniu, po czym wskazał stojącemu wciąż mężczyźnie krzesło.
– Siadaj. –
Rzekł, powarkując.
– I mów, co to za wieści. –
Dodał, kładąc dłonie płasko na stole.
– Od razu pozwolę sobie zaznaczyć wielki mistrzu, że nie jestem pewien na ile te wieści są prawdziwe, czy nie są to zwykłe plotki, mrzonki prostaków i tych psich synów Złoto Krwistych. –
Zaczął ostrożnie Eligius, lecz Faran uniósł dłoń, przerywając zbyt długi wywód.
– Do rzeczy chłopcze. –
Specjalnie nazwał go chłopcem, wiedział, że wywiadowca wyjątkowo tego nie lubi.
Młodzieniec zacisnął zęby, lecz skinął tylko krótko głową.
– Dobrze, zatem sprawy mają się tak, niektórzy ze Złoto Krwistych twierdzą, że Aurelin de Kantarda żyje. Jedni mówią, iż jest niewolnicą gdzieś w Estel, inni, że prostytutką w Sadarze, a może w Kaleen, tu akurat zdania są mocno podzielone, ale co do jednego wszyscy są pewni, dziewczyna gdzieś żyje. –
Wielki mistrz uśmiechnął się lekceważąco.
– Co za bzdury opowiadasz, Eligiusie, dajesz wiarę tym plotkom? Osobiście byłem przy zagładzie rodu de Kantarda i wierz mi, nikt nie uszedł wtedy z życiem. –
Doskonale pamiętał ten dzień. Do tej pory słyszał krzyki umierającej młodej kobiety i jej małej córeczki, a w nozdrzach czuł zapach złotej krwi, która spłynęła schodami ich domu wprost do rynsztoka, lecz to nie był czas na wspomnienia.
Milczał dłuższą chwilę, po czym dodał.
– Nawet gdyby to szczenię jakimś cudem przeżyło, miało wówczas coś koło trzech lat, więc pozostawione samo sobie zapewne i tak zdechło gdzieś, a gdyby jednak przeżyło, cóż, nie pamięta kim było zanim dokonaliśmy zagłady jej rodziny. Teraz może być kimkolwiek, ale nie stanowi dla nas żadnego zagrożenia, lecz tak dla pewności każ sprawdzić wszystkie niewolnice między piętnastym, a dwudziestym rokiem życia. Jeśli rzeczywiście ona żyje to prędko się o tym dowiemy. –
Drzwi do komnaty nie były zamknięte, więc Kalias bez przeszkód mógł podsłuchać rozmowę wielkiego mistrza i brata Eligiusa.
Początkowo nie bardzo rozumiał o czym mężczyźni rozmawiali, dopiero po chwili do niego dotarło o kogo chodziło. On też słyszał te plotki, ale tak po prawdzie to nie dawał im wiary, ale skoro sam wywiadowca postanowił się podzielić nimi z wielkim mistrzem, cóż, to mogła być prawda i dziewczyna rzeczywiście gdzieś żyje, tylko co to dla niej teraz oznaczało? Domyślał się, nic dobrego, bracia odnajdą ją, schwytają i zapewne zabiją, chcąc zniwelować zagrożenie, nim to się jednak stanie, mnóstwo młodych Złoto Krwistych umrze zamęczonych w katowniach i salach tortur.
Na myśl o maltretowanych młodych kobiet Orsanga zrobiło mu się smutno, choć oni również nie darzyli go sympatią, jak ludzie z resztą. Był mieszańcem, a dla takich obie strony miały do zaoferowania jedynie pogardę i obrzydzenie.
Bracia często nazywali go kundlem, do czego nigdy nie przywykł, więc odpłacał pięknym za nadobne, co często wpędzało go w kłopoty i kończyło się karcerem lub chłostą. Do tego również się przyzwyczaił, z resztą nie tylko on, inni nowicjusze także w ten sposób byli karani.
– Dobrze wielki mistrzu, roześlę swoich ludzi, aby sprowadzili niewolnice do naszej twierdzy i zamknęli je w lochach. –
Odpowiedział główny wywiadowca i odwrócił się w kierunku wejścia. Kalias próbował się skryć, ale był zbyt wolny.
– Zdaje się, że mamy towarzystwo. –
Powiedział Eligius szyderczo, wskazując palcem na niedomknięte drzwi.
Faran uniósł wzrok i napotkał spojrzenie chłopaka.
Nienawidził tych czarnych oczu otoczonych złotą obwódką, kundel miał w sobie więcej z Orsanga niż z człowieka, lecz mimo to był jego synem, sekretnym synem, bo nikt nie znał jego tajemnicy, nawet Kalias nie wiedział kto jest jego ojcem i tak było dobrze, z resztą Faran nie żywił do chłopaka żadnych ojcowskich uczuć, a żeby była jasność, innych uczuć też nie żywił. Chłopak go ani grzał, ani ziębił, był mu całkowicie obojętnym, choć ta złota krew, ona wszystko psuła. Gdyby Kalias był człowiekiem, ale nie był, a to przesądzało wszystko.
– Wejdź, młodzieńcze, skoro już i tak wszystko słyszałeś. –
Powiedział wielki mistrz i obrzucił chłopaka pogardliwym spojrzeniem.
Kalias zawahał się. To nie był dobry pomysł, lepiej by zrobił, gdyby się wycofał, ale za nieposłuszeństwo czekała go kara, choć podsłuchiwanie też na nią zasługiwało.
Zwiesił ramiona wzdłuż tułowia i wszedł z rezygnacją wypisaną na twarzy. Cokolwiek go czekało, wiedział, że nie będzie to nic dobrego.

Jest to bardzo roboczy tytuł czegoś, co przez ostatnie tygodnie, a nawet miesiące, chodziło mi po głowie.
Ogólnie zarys fabuły mam ogarnięty, a wam oddaję do rąk pierwszy rozdział tego czegoś. Komentujcie, jak trzeba krytykujcie.

Rozdział 1
Dzień chylił się ku końcowi, słońce nieubłaganie zmierzało na zachód, w kierunku Gór Mglistych.
Viyanna bez słowa wstała i ubrała znoszony płaszcz i zadeptane dziurawe ze starości buty. Dziadek popatrzył na nią swoimi ciemnymi oczyma, lecz nic nie powiedział, nigdy nic nie mówił, widząc ją szykującą się do pracy w przybytku Asany Czarnookiej.
Viyanna często zastanawiała się czy staruszek wie gdzie przyszło jej pracować. Możliwe, że jakiś życzliwy sąsiad powiedział mu, czym już wkrótce będzie się trudniła jego ukochana wnuczka. Z pewnością nie byłby zachwycony, gdyby się dowiedział, ale jaki miała wybór? W zasadzie żadnego, nawet gdyby mogła uciec, cóż, nie potrafiła się na to zdobyć, nie mogła porzucić jedynej osoby, jaką miała w życiu. Dziadek wychował ją i wszystkiego nauczył, a ona czuła, że jest mu coś winna.
– Wrócę jak zwykle, rano. –
Powiedziała na pożegnanie, a staruszek pokiwał głową.
Opuściła sypiącą się lepiankę i nie oglądając się za siebie, ruszyła krętymi uliczkami slumsów.
Slumsy były przyklejone do podgrodzia Estel, które kryło się za potężnymi murami najeżonymi wieżyczkami i basztami. Kluczyła między budynkami tak, by straż na murach jej nie wypatrzyła, to było zbyt niebezpieczne, szczególnie teraz, gdy nadciągała noc.
To nocą pełniący wartę ludzie zabawiali się z jej pobratymcami, urządzając sobie na nich polowania lub męcząc kogoś dla uciechy.
Przyspieszyła kroku, Asana nie będzie zadowolona, gdy Viyanna się spóźni, a w tym tygodniu już dwa razy to się jej przydarzyło.
Mijała coraz to lepiej utrzymane chałupy, karczmy i burdele, w których pracowały podrzędne prostytutki. Popatrzyłaby na nie z pogardą, lecz wiedziała, że już wkrótce ona również dołączy do ich grona, Asana jej nie odpuści, nie z jej urodą.
Uskoczyła przed lądującymi w rynsztoku odchodami, lecz niedostatecznie szybko, bo kleista maź wlała się jej do lewego buta. Dziewczyna zaklęła szpetnie. Ochrypły rechot kobiety, która wylała ekskrementy przyprawił ją o gniew, lecz nie miała czasu. Poszła dalej, nie zważając na smród i upokorzenie.
Usłyszała ich nagle, ciężkie kroki niosły się wśród zaułków, pod buciorami chrzęścił piach i żwir. To mogło zwiastować tylko jedno, nadciągał patrol, a jej nie powinno tu być, jeśli nie chciała skończyć w więziennej celi.
Umknęła w zaułek i skuliła się, lecz wiedziała, że trochę się spóźniła. Przycupnęła pod ścianą, opierając się plecami o chropowaty kamień. Nie miała dokąd uciekać, bo zaułek okazał się ślepy.
Zdawała sobie sprawę, że gdy ją znajdą od razu zrozumieją kim jest, a takich jak ona powszechnie nienawidzono i pogardzano nimi. Każdy, najpodlejszy nawet żebrak czy dziad stał wyżej od nich, choć pół wieku temu to oni rządzili tym światem.
Miała ochotę się gorzko roześmiać, bo wtedy nie było jej na świecie, nie mogła więc nic wiedzieć na temat potęgi jej ludu.
Ludzie nazywali ich złoto krwistymi, choć oni mówili o sobie Orsanga, wszak to była właściwa im nazwa.
Orsanga jednak dawno pochłonęła przeszłość i historia, a jedyne co im pozostało to złote obwódki wokół oczu i złota krew, nic więcej. Ich legendarne moce i nieśmiertelność przepadły wraz z przybyciem ludzi, którzy w jakiś sposób wszystko im odebrali.
Właściwie to wiedziała jak to się stało. Dziadek opowiadał jej o tym. Każdy Orsanga był połączony magiczną więzią z bestią, tak te stworzenia nazywali ludzie, natomiast właściwą nazwą były magriny.
Ludzie ujarzmili te niezwykłe istoty podstępem i od lat nikt ich nie widział, ale musiały gdzieś żyć, istnieć i tęsknić do tych, z którymi byli połączeni. Viyanna nie miała nigdy takiego magrina, urodziła się długo po tym, jak je usunięto z Ektaris.
Nie, ludzie sami w sobie nie byli tacy źli, ale Zakon Dzieci Boga Jedynego, to oni odpowiadali za całe zło, które spadło na Złoto Krwistych.
Zakon Dzieci Boga Jedynego rządził niepodzielnie i twardą, bardzo twardą ręką.
Od momentu ich rządów Orsanga zostali sprowadzeni do roli niewolników, a ci, którym niewoli udało się uniknąć zamieszkali w slumsach na obrzeżach Estell i wielu innych miast.
W Ektaris od pięćdziesięciu lat dominował człowiek, rasa słabsza, rzadko kiedy obdarzona mocą magiczną, a jednak wygrali i tubylczą ludność wypchnęli na margines, a nawet poza niego.
– Kaliasie, zdaje się, że słyszałem jakiś szmer, sprawdź czy któryś z tych obrzydliwców nie kryje się w zaułku. –
Chropawy głos musiał należeć do dowódcy patrolu, ale odpowiedzi dziewczyna nie usłyszała.
Po chwili do jej uszu doleciały kroki jednej osoby. To pewnie ów Kalias szedł w jej kierunku. Zacisnęła dłoń na brzydkim sztylecie i wysunęła go zza pasa. Nie zamierzała tanio sprzedać skóry. Rozejrzała się nerwowo. Ściana, o którą się opierała była zbyt gładka, aby się po niej wspiąć na dach, nie posiadała żadnych szczelin ułatwiających oparcie dla dłoni i stóp.
Im bliżej słyszała kroki, tym bardziej była przerażona. Co ją może spotkać? W najlepszym razie uwięzienie, wsadzą ją do celi, przetrzymają o głodzie i chłodzie, a za kilka dni może wypuszczą.
To była najlżejsza forma kary dla nieposłusznego Orsanga, lecz były i gorsze, a choćby publiczna chłosta, ucinanie stopy, niewola, gwałt, którego członkowie Zakonu nie odmawiali sobie i śmierć.
Jeszcze raz przebiegła palcami po ścianie, próbując znaleźć cokolwiek i nic, żadnej szczeliny.
Ogarnęła ją rozpacz i zgroza, a do migdałowych oczu napłynęły gorące łzy.
Przypomniała sobie co ludzie myśleli o łzach złoto krwistych, gdy nazbierać ich odpowiednio dużo i ukryć je w zimnym i chłodnym miejscu, to zamienią się w złoto. Gdyby nie jej rozpaczliwe położenie, pewnie wybuchłaby gromkim śmiechem. Owładnął nią zimny strach, dosłownie czuła jego palec wwiercający się w czaszkę. Przełknęła ślinę z niemałym trudem, bo gardło miała zaciśnięte.
Z rozdygotanych palców Viyanny wypadł brzydki sztylet i z brzękiem upadł na ziemię. Zaklęła w myślach, schylając się po nóż.
Z tego wszystkiego nie usłyszała nadciągającego strażnika.
Gdy uniosła załzawione oczy, zobaczyła postać odgradzającą drogę ucieczki.
Mimo ciemności, widziała bardzo dobrze. Jej pobratymcy mieli znacznie lepszy wzrok niż ludzie, co zawdzięczali źrenicy nocnej, którą mogli przywoływać w ciemnościach. Wprawdzie jej oczy stawały się wtedy dość upiorne, ale to nie miało większego znaczenia.
Ten, którego zobaczyła, nie był jeszcze pełnoprawnym zakonnikiem, bo zamiast czarnego płaszcza z wyhaftowaną złotą tarczą, symbolem i herbem zakonu, nosił brązową szatę. Jej uwadze nie umknął wiek chłopaka. Nowicjusz mógł być niewiele starszy od niej.
Dłuższą chwilę przypatrywali się sobie nawzajem i wtedy dziewczyna dostrzegła kolejny szczegół. Chłopak był mieszańcem. Jego matka, a może ojciec należeli do Orsanga.
– Kaliasie, pospiesz się. –
Od strony ulic dobiegła ostra komenda.
– Jeśli ktoś tam jest to bierz go na arkan. Chyba nie muszę uczyć cię co robić z tymi istotami. –
W ostatnie słowa mężczyzna włożył tyle jadu i nienawiści, że gdyby mogło to zabić, Viyanna leżałaby już martwa.
– Odwrócę ich uwagę, a ty uciekaj. –
Wyszeptał chłopak, ledwie otwierając usta.
Nie mogła w to uwierzyć, on puszczał ją wolno. Uniosła brwi w bezbrzeżnym zdumieniu, lecz Kalias tylko pokręcił głową i odszedł, zostawiając ją bez odpowiedzi.
– Nic tam nie ma. –
Powiedział beztroskim głosem.
– A ten hałas? Co to było? –
Dowódca nie dał się tak łatwo zbyć byle wymówką. Dziewczyna dosłownie przykleiła się do ściany, chcąc jak najmniej odróżniać się od ciemnego w mroku kamienia.
– To tylko szczur mój panie, prysnął, gdy tylko mnie zobaczył. –
Usłyszała odpowiedź młodzieńca. Dlaczego ją puścił? Przygryzła wargę w namyśle.
Musisz być bardziej czujna, ten chłopak, Kalias, on cię puścił, ale następni już nie będą tacy dobrzy, nie licz na to.
Złajała się w myślach.
Dobrze, zatem chodźmy dalej. Nie mam ochoty dłużej przebywać w tej śmierdzącej dziurze. –
Wymruczał towarzysz młodzieńca i oddalili się szybkim krokiem.
Viyanna oparła się o ścianę i westchnęła z wielką ulgą. Nie rozumiała dlaczego ten chłopak ją puścił, a bardzo chciała to zrozumieć, nie miała jednak czasu, wiedziała, że już spóźniła się do pracy.
Ostrożnie opuściła zaułek, rozejrzawszy się i pobiegła krętymi uliczkami podgrodzia, do którego przylegała znaczna część slumsów. Musiała się spieszyć, choć uniknięcie reprymendy od pani Asany zdawało się być niemożliwe.
Asana Czarnooka była właścicielką przybytku rozkoszy, w którym dziewczyna pracowała, chcąc zapewnić byt sobie i dziadkowi.
Do hałaśliwej Sali wpadła zdyszana i mokra od potu. W nozdrza uderzył ją zapach piwa, wina, miodu i gorzałki, a także pożądania, strachu i rozpaczy. Mało która z dziewcząt pracowała w przybytku Asany Czarnookiej z własnej woli, większość z nich, chcąc zarobić na życie musiała się prostytuować, chyba, że wolała zostać niewolnicą, tego losu jednak każda z nich wolała sobie oszczędzić.
Przez harmider wybił się syk Asany.
– Spóźniłaś się. –
Kobieta pojawiła się znienacka i przeszyła Viyannę spojrzeniem swoich czarnych oczu.
– Natknęłam się na patrol. –
Odezwała się dziewczyna. Widać jednak według Czarnookiej niezbyt pokornie, bo ta z całej siły uszczypnęła ją w ramię.
Viyanna syknęła z bólu, a oczy zaszły jej łzami.
Nienawidziła Asany, jej brutalności i okrucieństwa, ale nie miała wyboru.
– Ogarnij się i do roboty, ach i umyj się, bo cuchniesz. –
Powiedziała kobieta, wbijając jej szpony w nadgarstek, aż kilka kropelek złotej krwi spadło na podłogę. Nie zareagowała na ten przejaw brutalnej siły, to nie miało większego sensu, jeśli nie chciała bardziej oberwać.
Dziewczyna skinęła głową i ruszyła ku łaźni.
W pomieszczeniu panowało przyjemne ciepło, a w powietrzu unosił się zapach kwiatów i seksu.
Zmieniła przepoconą tunikę i spodnie na czerwoną kusą sukienkę, uczerniła brwi i rzęsy Kohlem, swoje złote włosy rozpuściła i zabrała się do pracy.
Do jej obowiązków należało usługiwanie mężczyznom, podawała im napitki i jadło, jak na razie, przygotowywanie pokoi, sprzątanie po niekiedy brutalnych zabawach z dziewczynami i doprowadzanie ich do stanu używalności, co nawiasem mówiąc, czasem graniczyło z cudem.
Asana jednak wymagała by jej dziewczyny prezentowały się dobrze, ba, najlepiej w całym Estel.
Viyanna bała się dnia, gdy to ona dołączy do grona młodych kurtyzan, a ów dzień zbliżał się nieuchronnie, wszak za kilka tygodni będą jej osiemnaste urodziny, a to oznaczało ni mniej, ni więcej, że będzie zmuszana do zaspakajania nienasyconej żądzy braci zakonnych i ich towarzyszy.
Z rozmyślań wyrwał ją ostry głos Asany.
– Zajmij się Delarą, krwawi, trzeba ją opatrzyć i sprawić, żeby nadawała się do pracy. –
Viyanna bez słowa zabrała potrzebne rzeczy i ruszyła przez korytarz ku górnym piętrom. Tam panowała względna cisza przerywana jedynie jękami rozkoszy i krzykami bólu.
Kroki dziewczyny tłumił miękki dywan Sadarski, a więc najlepszy, choć lata świetności musiał mieć dawno za sobą. Pozostałości po plamach z krwi, wymiocin i innych płynów ustrojowych trudno było usunąć. Na szczęście ludzie byli na tyle ślepi, że tego nie widzieli, co innego jednak Orsanga ze swoim wyostrzonym wzrokiem.
Viyanna weszła do pokoju i w jej nozdrza od razu uderzył zapach krwi i ludzkiej spermy.
Oh, ależ ich sperma cuchnie. Pomyślała, przełykając ślinę.
Delara leżała na łóżku, niemal nieprzytomna, a spomiędzy jej ud sączyła się złota struga krwi.
Dziewczyna delikatnie potrząsnęła ramieniem rannej, a ta otworzyła oczy pełne przerażenia. Już chciała krzyknąć, ale Viyanna uspokoiła ją delikatnym gestem.
– Już myślałam, że wrócił. –
Odezwała się Delara, pociągając nosem.
– Bez obaw, muszę cię doprowadzić do porządku, więc następnego klienta tak szybko mieć nie będziesz. –
Odparła Viyanna bez cienia współczucia, choć w środku nienawidziła się za to. Wiedziała jednak, że teraz współczucie nie jest tym czego Delara potrzebuje. Jeśli zaczęłaby się nad nią użalać, jej towarzyszka najprawdopodobniej załamałaby się i rozpadła na kawałki, a wtedy kto wie co Czarnooka by z nią zrobiła.
Viyanna wprawnymi ruchami obmyła dziewczynę z krwi. Robiła to powoli, skrupulatnie i delikatnie, nie zamierzając zadawać koleżance dodatkowego bólu.
– Muszę zeszyć ci udo, chyba chciał sprawdzić czy naprawdę masz złotą krew. –
Oznajmiła beznamiętnie i zabrała się do szycia. Pięćdziesiąt lat temu, takie rany wyleczono by magicznie. Pomyślała, zakładając kolejny szef.
– Viya, podsłuchałam dziś, że po jutrze odbędzie się twoja licytacja. –
Wyszeptała Delara, posykując z bólu.
– Co takiego? –
Dziewczyna zastygła z igłą w ręce.
– Przecież według zasad licytacja powinna się odbyć w dniu moich urodzin, a do nich brakuje jeszcze dobre dwa tygodnie. –
Narzędzie wypadło z dłoni i zalśniło na podłodze. Schyliła się i ujęła igłę w rozedrgane palce.
– Wiem, ale Asana popadła w niełaskę u wielkiego mistrza zakonu, jakaś grubsza sprawa podobno, z resztą to nieważne o co poszło. Wiadomo, że Czarnooka chce odzyskać względy głowy zakonu, więc postanowiła trochę przyspieszyć twoją licytację. –
Viyanna poczuła zimny dreszcz oblewający całe jej ciało.
– Ona nie może tego zrobić. –
Odezwała się płaczliwym głosem.
– Oczywiście, że może i zrobi to, nie powstrzymasz jej, wiesz o tym tak samo dobrze jak ja. –
Odpowiedziała zimno Delara. Tak, Viyanna wiedziała o tym, ale jakaś naiwna część jej natury kazała jej sądzić, że to łamanie reguł, ale jeśli było się Asaną Czarnooką, cóż, jej reguły nie obowiązywały, każda z dziewczyn wiedziała o tym i mogła to zaakceptować lub stać się niewolnicą w domu któregoś możnego pana, co w gruncie rzeczy okazywało się niewiele lepsze od dotychczasowego życia.
W tej sytuacji wybór był zły, albo bardzo zły i wszystkie o tym wiedziały, Viyanna również, lecz do dzisiaj jeszcze się łudziła, licząc, że ma kilka tygodni, lecz czas przyspieszył, by wciągnąć ją na samo dno piekła.